black&black

Witam wszystkich

Od ostatniego postu wzięłam się w garść i zaczęłam nałogowo szyć z czego bardzo się cieszę. Za oknem tańczy śnieg, lampki na choince nieśmiało migocą, a ja wyjmuje aparat i zaczynam robić zdjęcia.... Szczerze powiem, że na zimowe fotki się jeszcze nie wybrałam bo palce odmarzają mi jak tylko wyjmuję dłoń z rękawiczki w celu skorzystania z telefonu, taki to już urok zimy.

Wczorajszy dzień to istna porażka, nie powiem, że był najgorszy w moim życiu, bo zawsze mogło być gorzej :'D

Zaczęło się od tego, że rano /bardzo rano bo o 6.30/ robiąc zdjęcia dwa razy przewróciłam statyw z zamontowanym już aparatem, na szczęście upadł na dywan w moim pokoju, który jest niebywale mięciutki. Więc tutaj obeszło się bez szwanku. Przyjechały do mnie 3 koleżanki. Było bardzo zabawnie /dosłownie po jedną wyszłyśmy na przystanek w szlafroku, kocu i ręczniku na głowie/, dzień zleciał w miłej atmosferze i kiedy już się żegnałyśmy jedna z nich upuściła mój telefon na podłogę, wewnętrznie wpadłam w taki szał, że miałam ochotę odciąć jej głowę siekierą, zmielić i zakopać. Ale trzeba było szybko pozbierać myśli i się dogadać. Cóż mam nauczkę, żeby nikomu nie dawać do rąk telefonu, oryginalnej szybki już mieć nie będę, a szkoda, bo są naprawdę fajne i świetnie działa w nich dotyk, a w moim telefonie trzeba wymieniać szybkę od razu z "czujnikiem ruchu". Potem to już wiadomo cały wieczór z głowy, nie wyjęłam nawet maszyny.

Były dużo gorsze chwile w moim życiu, i teraz jak czytam powyższy tekst to wydaje mi się że wyszłam na hipokrytkę,  hahaha bywa...

Pora na tytułowe black&black /ach ten Michael ciągle zdradza Akrę.../

 

 

 

 

 

 

  No i jeszcze na koniec chciałam wspomnieć, że dzisiaj jest 2 rocznica założenia mojego bloga, nie poświęcam temu specjalnej notki, bo tak naprawdę nie ma co świętować t o dopiero drugi wpis po przerwie :') 

Ale postaowiłam jako kontynuacje posta z zeszłego roku umieścić druga część filmiku o moich blogowych postępach/załamaniach tak więc zapraszam na krótki seansik:

 /przepraszam, że za brak większości polskich znaków w opisach/

 

do napisania! Zapewne już w nowym roku 

  

Jednak zostaję

Długo myślała, a to nad zawieszeniem bloga, a to nad zamknięciem, a czasem nawet chciałam go usunąć... Straciłam wenę, nie było czasu funduszy zresztą też. Na maszynie szyłam tylko w skali 1:1 (co przypadło mi do gustu).  Zdjęcia robiłam, niestety komputer odmówił posłuszeństwa i nie miałam jak przegrać ich na dysk. Wszystko waliło się coraz bardziej. Spakowałam nawet lalki do pudełek. Nie wyjmowałam przez 2 miesiące. Myślałam nad sprzedażą Michaela.

Wystarczył jeden impuls, tylko jeden, lalki zostały rozpakowane poprzebierane. Aparat wyjęty, a i komputer też się znalazł. Jak to mówią "dla chcącego, nic trudnego".  Po prostu w pewnym momencie uświadomiłam sobie, że czegoś brakuje, że w pokoikach jest zbyt pusto. Jak znikną lalki zniknie część mnie. Zapewne trudno będzie mi się tu na nowo zadomowić, mało kogo znam, ale chyba są  jeszcze osoby, które mnie pamiętają.

No więc teraz tradycyjnie pora na zdjęcia:

 

Tak ubogo i prosto dzisiaj, ale muszę się rozruszać, następnym razem Michael zaprezentuje się w czerni.

Pullip(s)

Ktoś mnie jeszcze pamięta?

Chyba po raz pierwszy tak długo się tu nie pojawiałam. Czas leciał tak szybko, nawet nie zauważyłam kiedy zaczęły się wakacje... W pewnym sensie moja logika wykonała obrót o 360 stopni, bywa, ale już jestem, gotowa do podjęcia kolejnych 'wyzwań'.

Podczas mojej nieobecności kilkakrotnie miałam zawiesić bloga, ale definitywnie (za sprawą Satoko) postanowiłam was jeszcze trochę pomęczyć. Nie zrobiłam jeszcze wszystkiego, nie po "dopinałam wszystkich guzików". Przyznam się szczerze, że brakuje mi tutaj moich lalkowych przyjaciół, chciała bym żeby znowu 'tu' byli,w pewnym sensie wiem, że już do lalkowania nie wrócą i muszę radzić sobie sama. Ważne, że nadal są blisko mnie...

Czy u moich lalek coś się zmieniło?

Nic, a nic. Prawdziwa pustka. Trochę za bardzo pochłonęła mnie inna rzecz. Jestem typem człowieka który, bardzo angażuje się w każdą podjętą pracę. Brakuje mi zacięcia jeśli chodzi o lalki. 

Brakuje mi celu, do którego mogła bym dążyć. Wszystkie modele, które chciałam, mam już definitywnie przy sobie. I czy się cieszę? Nieszczególnie. Zabrakło chęci, a to chyba najważniejsza rzecz w każdym hobby,  nie chcę uciekać, co to to nie! Trzeba stawić czoła 'kryzysowi'. Tak więc na razie zajmę się tym co mam, może w trochę mniejszym stopniu niż w wakacje zeszłego roku, ale się postaram. Pomysły są, teraz trzeba je zrealizować... A jak wiadomo z tym u mnie najgorzej xd

Dzisiaj postanowiłam zaprezentować moje wszystkie pullip panny razem. Zdjęć nie jest dużo, bo szczerze powiedziawszy ustawienie czterech lalek razem przysporzyło mi nie mało kłopotów, zobaczcie jak sobie poradziłam:

 

Sorę jednak najbardziej lubię samą

 

naprawdę nie wiem czemu ale bardzo lubię tą przeróbkę :'D

W sumie jak teraz na to patrzę to jest też sporo pojedynczych zdjęć, ja po prostu takie lubię najbardziej .w. (nie wcale nie dlatego, że najłatwiej takie zrobić, wcale...)

Dziękuję za uwagę, do widzenia, papa i tak dalej 

 

Dreams DIE Last

~♛~♛~♛~♛~♛~

.

.

.

~♛~♛~♛~♛~♛~

Bardzo lubię takie "nieme" historie, chyba już kiedyś o tym wspominałam. Osoba oglądająca zdjęcia może wymyślić sobie przeróżne wersje wydarzeń: śmieszne, smutne, poważne, radosne... Całą masę. Myślę, że nie żuci wam się od razu to samo skojarzenie co mi po obrzejrzeniu tych 33 zdjęć xD

Chętnie poczytam co waszym zdaniem przedstawia historia.

Uprzedzę tylko: ja wiem, że Sora ma włosy na twarzy.

Dzisiaj się nie rozpisałam, ąle czasem i taki wpis musi być, bo zbędne komentarze go popsują.

Do napisania!